İBRAHİM TÜRKHAN
Gurbet nedir bilmez idik,
Gurbetteki seni sevdik.
Adımlarken vakit tana,
Ağaran geceni sevdik…
Olsa da okyanus engel,
Uzansın da bir kutlu el,
Biz hasretle dedikçe, ‘gel!’
Boynunu bükmeni sevdik…
Kalmasın ümitler kışta,
Hüznün damlar, her bakışta,
Durduğun her yakarışta,
Gözyaşı dökmeni sevdik…
Bak, buralar Kenan ili,
Yusufların bağlı dili,
Yakup’ça herbir mendili,
Gözüne sürmeni sevdik…
Sensiz zaman, bize yetmez,
Bülbüller dargındır, ötmez.
Bağımıza gelip son kez,
Yine gül dikmeni sevdik…
Çok yorgunuz, yollar uzun,
Mızrap kayıp, türkü hüzün.
‘Bahar yakın’ deyip, güzün,
Hep ümit ekmeni sevdik…
Gözümüzden hasret seli,
Akar sessiz, bazen deli.
Gölge etse de samyeli,
Meltemce esmeni sevdik…
Gönlü bırakarak gamda,
Mahzunca bakarsın camda.
Bizlere meçhul makamda,
Istırap çekmeni sevdik…