AYŞE RANA AYCILAR
“Ben, yeryüzünde bir halife yaratacağım.” (Bakara, 30)
İşte her şey bu ilahi fermanla başladı. Bir Halife…
Allah (cc) sonsuz ilmiyle bu yüce misyonu yerine getirecek halifesine, yani ilk insana, Hazreti Adem’e bütün isimlerini öğretti. İşte o an başladı öğretme ve öğrenme. O kadar önemli vazifeydi ki bu iki eylem ötelerde, manevi alemlerde başladı ilk defa.
Sonra Allah (cc) “Sorun…” dedi meleklerine, “Neyi öğrenmek istiyorsanız sorun.” Bu yüce vazifenin nasıl yapılacağını en güzel şekilde öğrenmişti Hazreti Âdem. Ve artık O da hazırdı öğretmeye. Tek tek saydı eşyanın isimlerini, öğrendiklerini anlattı, öğretti.
Belki ilkti ama son olmadı bu önemli vazife. Yeryüzü ve insanlık pek çok kez şahit oldu bu önemli misyona. Öyle önemliydi ki bu vazife, Rabbim çoğu kez en masum meleklerine, bazen de en sevgili Peygamberlerine yükledi bu vazifeyi. Hem “Habibim” dediği Efendimiz’in (sav) karşısına ilk “Oku!” emriyle çıktı. “Oku! Yarattıklarımı, var ettiklerimi ilk önce oku sonra öğret…” diye emretti Yaradan.
İşte bu yüzden kutsal bildik biz de bu vazifeyi. Yerine getirmeye niyetlendik. Bu kadar önemliyse, biz de varız.! dedik. Çünkü bir harf öğretmenin dahi ne kadar önemli olduğunu, ‘emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker’ olmadan bu hayatın, kâinatın anlamsızlığını öğrendik. Bu yüzden çıktık öğrencilerimizin karşısına. Onların hem akıllarına hem kalplerine hitap etmek istedik. Hayatın karanlık yollarında onlara bir ışık da biz olalım istedik.
Acı tatlı pek çok anılarımız oldu öğrencilerimizle. Anılarımızın kimini önemsedik, kimini unuttuk ama bazen ummadığımız bir anda hatırlayıverdik. Tıpkı benim yıllar önce yaşadığım hatta önemsemeyip unuttuğum ama karşıma çıkınca hatırladığım ve artık hayatımın sonuna kadar unutmayacağım bir anımda olduğu gibi…
Birkaç ay önce tanımadığım bir numara aradı. ‘Kim olabilir?’ diyerek açtım telefonu. Karşımda “Alo” diyen sesi tanımaya daha doğrusu hatırlamaya çalıştım.
“Hocam, benim. Tam on dört yıl önceki öğrenciniz. Siz beni hatırlamazsınız belki ama ben sizi hiç unutmadım. İngilizce dersimizde kitapta geçen bir parçayı okuduktan sonra konuyla ilgili evlilik hakkında bir yorum yapmıştınız. Çok etkilenmiştim ve sesiniz kulaklarımdan yıllarca gitmedi. Okulu bitirip evlilik yaşıma gelince de kendime rehber edindim o cümlenizi ve eşimi de ona göre seçtim. Bu hafta düğünüm var ve sizi bu mutlu günümüzde yanımda görmeyi çok istiyorum.”
Telefonu kapattıktan sonra uzun süre kendime gelemedim. Hatırlamadığım bir cümle. Belki düşünmeden o anda öylesine kurduğum bir cümle. Söylediğim tek bir cümle, bu kadar önemli olabilir miydi?
Bu kadar yer edebilir miydi bir insanın hayatında? Bu düşünce beni dehşete düşürdü. Tek bir cümle… Bu cümleye dayanarak verilen bir karar… Bütün hayatı etkileyecek bir karar… Aman Allah’ım! Bu nasıl bir vebal, nasıl bir sorumluluk, nasıl bir rol model olma, nasıl, nasıl? Kim bilir hatırlayamadığım ne sözler ne davranışlar var bir şeylere sebep olan. Olumlu mu, olumsuz mu? Bu sorulardan kendimi kurtaramadım.
Tüm bu sorular içinde gel gitler yaşarken birden yapmam gereken şey geldi aklıma. Dua…
Rabbim Sen bu yüce vazifenin hakkını vermeyi nasip et bize. Hayırlı bir niyetle çıktığımız bu yolda sen bizleri sabit kadem kıl. Senin rızanı elde eden kullarından eyle. İhlâs ve samimiyetle son nefesimize kadar bizleri bu yüce vazifede koşturanlardan, bu yüce vazifenin hakkını verenlerden eyle. (Âmin)
Bugün içine düştüğümüz durum bu duamın kabul olmadığı anlamı taşımaz. Her kolaylık bir zorluğu davet eder. Güzelliklerle sınandık, şimdi kötülük ateşine atılarak da sınanıyoruz.
Benim adım Ayşe… İftira mı dediniz? Evet ya uğradım ben de. Derdimi duamı Hz. Aişe annemiz bilir elbette. Ahirette bize şefaat eder inanıyorum kim iftiraya uğrayıp mazlum kalmışsa…
NOT: Bu hatıra, Crab Publishing tarafından yayınlanan ZAMANI GELEN SEVMELER isimli kitapta yayınlanmıştır. Kitap hakkında detaylı bilgiye aşağıdaki link üzerinden ulaşabilirsiniz…