20. yüzyılın son Mayısında Amed’in bağrında doğdu. Sahabeler ve peygamberler şehrinin ikliminde çocukluğunu yaşadı. Ve bir gün sahabe izdüşümü insanlara rast geldi. O andan sonra ne o Kutsiler onu bıraktı ne de o aciz kul, bir lahza onlardan ayrıldı. Kurumlarda kaldı. Okudu, gördü, gezdi ve yaşadı... Ta ki o mel’un güne kadar.
Sonra ferdî olarak zahiri olmasa da bâtınî bir gaybubet solukladı. Ve hala o Kerbela-misal soykırımda Hüseynilerle beraber. Ve bu geçen dört yıllık süreçte yaralı kalp sadefine düşen yağmur gibi gözyaşlarıyla sancılar içinde incileri doğurdu. Bu şiirler ıstırap yüklüdür. Ortak dertlerimiz olan kardeşlerimize bir armağandır.
Bilhassa bana bu güzel yolu gösteren şu an içeride Yusuf olmuş sevgili Erkan abime ve eşi Merve ablam ile beraber diğer tüm mazlum kardeşlerimize ithafen yazılmıştır.