M. ALGAN GÜÇLÜ
-20 Yıl sonra-
Gecenin ayazı vururken cama,
Tatlı bir soğuk girdi sanki içime,
Birden yıllar öncesi geldi aklıma,
Tekrar ağladım o zor günlere.
Hayali bile nefesimi kesiyor,
Nasıl da kimsesiz kalmıştık anne?
Babayım, ak saçıma rüzgâr vuruyor,
Elimde demli çayım, konuşuyor mazimle!
Dağların kıskandığı, yiğitler vardı,
Issız bir bayıra gömüldü çoğu,
Çaresiz bir kabir yalnızlığı ki,
Daha ölmeden dünyadan ayırdı yolu!
Sınırları çatlatan işte o günlerde,
Kuyu kuyu üstüneydi, her Yusuf korkardı bundan,
Son asrın Yusufları inanın ötelerde,
Belki de beraber anılacak, Mısır’ın Yusuf’uyla…
Gökten inen bir el olmadı o an belki,
Ama gökten gelen emirle bitti o lanetlik zulüm!
Yırtarak maskeleri, dibinden sıyırdı bütün ikinci yüzleri,
Kıyamete kadar şirke gönderdi amansız bir ölüm!
Ardından bahar geldi, hani o beklediğimiz,
Lakin, dinmedi gözlerimizde o kanlı yaşlar,
Gurbette ve de vatanda toprağa verdiğimiz,
O yiğitler, o garipler, aklımızdan çıkmazlar!
Kahrolası! Ne vardı biraz Allah’tan korksaydınız!
Şu mutlu yıllarda anılsaydı sizin de adlarınız,
Kiminin kardeşi, anası, babası, hatta evladı, eşi!
Bile bile hem de zulme neden akılsızca taraf oluverdi?
Artık iş işten geçeli çok oldu, şimdi sular yüksekte,
Bir hiç hükmünde küfür, İslam galip geldi istikbale!
Ey o zamanların hadsiz şerefsiz zındık münafıkları,
Geberdi çoğunuz; selam olsun, girdiğiniz cehenneme!
Harlandıkça harlansın ateşiniz…