MUTSUZLUKTAN GELİYORUM

Arif Şükrü ÖZDİL / Polonya

Eski dostum dünya, başın dönmedi mi dur artık!

İnsan, içine girdiği her kimyasal tepkimeyi bilinmeze dönüştüren çok ilginç bir değişken. Ortaokul tarih derslerinin klişesi olan “yerleşik hayata geçmek” tabiri mesela… Kanaatimce insan için nâmümkün. Hele hele kavimler göçünün son bulduğu ile alakalı iddialar tamamen safsata. Durağan hiçbir şeyin olmadığı bu dünyada göç, bir tercih değil, gerçeğin ta kendisi! Bedenen pinpon topuna dönmüş sayısız insandan biri olarak kaleme almıyorum bunları. Zira durumun yeni yeni farkına varıyorum ki; benim içim göçtü!

Hayat denen şeyin kırılma noktaları, beklenmedik eşikleri oluyor hep. O noktalarda gerçekleştirilen mental hareketlilik, tamamen bir yanıltmaca. Çünkü yükselişin çok daha feci bir düşüşü doğurabileceği ya da dalıştan alınan hızın zirveyi sonuçlandırabileceği gözden kaçıyor. Kullanma kılavuzu iyi okunmalı. İnsan makinesi, mezara girmeden durmuyor. Düşeceğiz ve kalkacağız!

Öyle eşiklerden bir eşikteydik yine. Bir dostuma on yıl sonra döneceğim diyebilmek için evden kaçmıştım. Yarısı bozuk para gibi harcandı bu on yılın. Ne dostum kaldı şimdi, ne dönecek bir yer. Aşure kazanı gibi kaynıyor dünya. Dönüş diye bir şey yok! Her şey bir gidiş ve bitiş. Mekanlar önemsiz, konumlar manasız, güzergah saçma. “Neredeydik, neredeyiz?” sorular bunlar değil. Hepimiz, ruhumuza dikilmiş o mutsuzluk heykelinin gölgesi altında eriyoruz. Yıkacağım o heykeli! Mutsuzluktan geliyorum!

Ömrümün son virajını beraber döndüğüm iki dostumun birkaç ay arayla çocukları oldu. Dün popolarından ısırdım o çocukların. Eller, parmaklar ağızda… Her yere serbestçe kusuluyor, başında pervane bin insan… Çocukların keyfi yerinde anlayacağınız. Eeee, hamilelikle aynı şeyi kastetmesem de, ben de hala içimde bir çocuk taşıyorum. Yaramazlığım tuttu, eğildim kulaklarına fısıldadım: “Nasıl bir dünyaya geldiğinizden haberiniz yok!” Sürpriz bozulunca başladılar ağlamaya. Olsun, ağlasınlar, iyi oldu. Dünya güzel çünkü, biz kötüyüz.

Mecnun kaçar…