YOL

Ferit CAN / Hollanda

Üzerine yazılacak ne kadar çok şey var.

Bir kelime, sizi alıp götürmeye yeter ve çağrışım dünyanızda infilaklar yaratan bir etki oluşturuverir.

Yol  kelimesi böyledir mesela.

Heyecan verir. İçinizde kıpırdanışlar olur. Yazmaya nereden başlayacağınızı bilemezsiniz ve zayi etmemek için yazma ile yazmama arasında mütereddit kalırsınız.

Ben, yolun hep uzayıp giden bir akış olarak tanımlanmasına veya tasvirine, yola karşı biraz haksızlık edilmiş gibi bakarım. Yol sadece giden değil, aynı zamanda gelen bir akımdır. Yol, geleceğe giden bir hareket olduğu gibi, geçmişten gelen bir harekettir aynı zamanda.

Resimlerde hep uzayıp giden ve insanı da alıp götüren, gittikçe daralan, hafif kıvrımlı ve ille de ağaçlı yol tasvirlerinde, alıp götüren özelliği yanında, tutup getiren yönüne de vurgu yapılabilse yolların.

Yol arayıştır. Yeniyi, değişik olanı, iyiyi, ideali… Farklı olanı arayıştır en azından. Atılan her ilk ve yeni adım, yeni bir yolu ve başlangıcı ifade eder. Doğma, ilk çığlıktır hani, hayatın ilk adımıdır. İşte öyle bir şeydir adım ve yol.

Yol yöneliştir. Hedefe, sılaya, öze, hakikate yöneliştir. Sapılan yollardan, ana yola dönme arzusudur aslında. Bir farkındalık sürecidir.

Yol uyanıştır.

Yol çabadır. Nereye nasıl varılacağını yahut dönüleceğini bulma gayretidir. Bazen de bu gayret yeni bir yol açma şekline dönüşüverir.

Yolla gelen, yolda bulunan, her an canlı, dinamik bir dünya vardır. Yol türküleri, yol arkadaşı, yolcu, azık, verilen molalar…

Yol, hemen hemen herkesin çağrışım dünyasında, havai fişekler gibi başkalaşan ve hayrete düşüren bir özellik taşır.

Ve yollar, hayattır.

Çünkü umuttur.