ALİ AKKIZ
Sene 1956. Babam vefat etti. Bütün iş benim omuzuma bindi. Babamdan tarla kaldı. Amma benim rençberlikte gözüm yok. Abim de İstanbul’da çalışıyor. Anama dedim:
— Ben sıkıldım. Rençberlik bana göre değil. Öküzleri satayım, sana inek alayım. İster babamın köyünde yaşa ister kendi köyünde. Ben gidiyom.
Anam ne dediyse beni ikna edemedi.
Abime telgraf çektim. Falanca gün geliyom, dedim. Trene bindim. Haydarpaşa’da indim. Baktım abim bir ağacın altında beni bekliyor. Dünyalar benim oldu. Beraber çıktık. Baktım sallanıyoruz.
— Abi n’oluyor?
— Gemideyiz.
Hayatımda ilk defa deniz görüyorum. Karşıya geçtik. Bir taksi tuttuk. Galata’dan yukarı doğru gidiyoruz. Biz konuşurken şoför sordu:
— Nerelisiniz?
— Denizli?
— Denizli’nin neresinden?
— Çivril.
— Çivril’in neresinden?
— İnceköy.
Biraz durdu. Sonra:
— Sizin orada biri ağanın arabasıyla ağanın kızını kaçırdı. Duydunuz mu?
— Evet. Sen nerden biliyon?
— O adam benim.