Zeynep HAFA / Hollanda
(Necip Fazil’ in Ben isimli şirine nazire olarak…)
Ben, yurtsuz mültecisi, dünya çöllerinin.
Ben, zulmünden kaçan çocuk, kendi kardeşinin.
Ben, boynumda yaftası işlenmedik suçların.
Ben, günahın keçisi, ben her devrin zencisi…
Ben, köklenmez ağacı geçen tüm baharların.
Ben, tükenmez malzemesi atılan iftiraların.
Ben, ülkemin ötekisi, buz tutmuş vicdanlarda.
Azınlığın cılız sesi, duyulur mu tahtlarda?
Ben, anlaşılamayan bir emel, rızâ-ı ilâhî!
Menfaat girdabında, görülen o yüzleri…
Ben, Allah diyenlerin ağır imtihanı,
Bâki zannedenlerin, dünya denilen hânı.
Ben, ben, ben, güneşte üşümüş, gölgede yanmış,
Yeryüzü mirasçısı, yeryüzünden bunalmış.
Hep ben, seferler ve ben, yolcular ve hancılar
Ölüm, kalım, sürgünler, gurbetler yahut zindanlar…