İbrahim TÜRKHAN / Kırgızistan
Beni çerçevelerde arayın;
Kırık camın eteğine tutunmaya çalışan.
Her bir parçasında
Ruhumun onulmaz sızılarını,
Parçalanmış ümitlerimi
Ayan beyan görebilirsiniz…
Kış günlerinde, sokak çocukları gibi
Arasında akreple yelkovanın
Öğütülmektedir çoktan beri hayallerim.
Size bir adımlık yerdeyim,
Çoktandır tersine dönmüş dünyamı
İçinizdeki şefkatle eski haline çevirebilirsiniz.
Kilitsiz sandıklara sakladığım sırlar,
Dökemediğim dertler,
Dillendiremediğim düşünceler,
Kaf Dağı’ndan uzak arzular,
Setlere dönüşerekten duruyor önünüzde;
Ufak bir dokunuşla devirebilirsiniz…
Şu sarı benizli parça,
Sonbahar mevsiminden kalma,
Hazan vurmuş umutlarımdır.
Şu beyaz parça ise
Ecelin elinde oyuncak olmuş düşlerimdir ki,
Bedenim niyetine gömebilirsiniz…
Kırkikindilerde toprağın gönlünde,
Nadas uykusuna yatan yağmur,
Nice zamandır unuttu beni.
Gelir mi bilmem geri;
O gelene kadar sulu sepkenler eşliğinde,
Meltemleri getirebilirsiniz.
Su bekler her parçadaki, susayan dudak,
Tuzdan acı gözyaşını su sanan dudak,
Çatlamış görünüşüyle karşınızda.
Acıyorsanız hallerine,
Denizyıldızı gibi toplayarak bir bir
Avucunuzdan su verebilirsiniz.
Çorak baharlarda didinir yorgun kalbim,
Zakkumlar ekilmiş her parçanın bağrına;
Ne gölgesi serindir ne meyvesi var.
Harap olan yurdumu, el açıp
Edeceğiniz birkaç kelamlık duayla,
Yeniden yeşertebilirsiniz.
Kırık çerçevelerde arayın beni,
Söz açacaktır size,
Geçmişe dair rengîn hayallerden.
Ürkek bir ceylan olduğumu da unutmayın,
Bırakın, düşmanlık namına ne varsa uzaklara;
Gönlüme ancak o zaman girebilirsiniz…