DAMLALAR

Mine ZORLU / Almanya

Yağmurun huzur veren yumrukları altında,
Sırılsıklam olmuşum.
Gülümsüyorum.
Sert darbeleri rahatlamak için kullanan tek kişi benim.
İzliyorum…
Etrafa kaçışan siluetler,
Ellerindeki şeylerle kendilerini korumaya çalışıyorlar.
Gülüyorum…
Bu kaçınmamız gereken bir şey değil!
Doğruyu göremiyorlar, göremiyoruz.
Çekiyorum bir nefes içime ve,
Toprak kokusu…
Bu bile yeter tüm stresi bitirmeye.
Peki bu koşan kişiler…
Neden korkuyorlar?

Karanlık gökyüzünün bombası patlıyor.
Önce aydınlanıyor dünyanın çatısı,
Sonra ses duyuluyor.
Çocuklar bağrışıyor…
İyi de neden korkuyorlar ki?
Küçük bir uyarı sadece bu.
Şimdi daha da hızlanıyor damlalar.
Kollarımı açıyorum,
Havaya
Kafamı kaldırıyorum…
İşte şimdi gök gürültüsünün harika melodisi,
Toprak kokusu ve vücudumu okşayan damlalar…
Rahatlıyorum…Arınıyorum…
Tekrar gülümsüyorum.
İçimde hafifliğin sevinci var.
Gözlerimi kapatıyorum,
Kokuyu son kez içime çekiyorum…
Sıcak damlalarım,
Gökyüzünün soğuk damlalarına karışıyor…
Ve hafifçe fısıldıyorum;
“Teşekkürler”