Cemre YENİGÜN / Türkiye
Birbirimize eşit uzaklıktayız.
Elim, camın ardından dokunan elinde kaldı,
Gözlerim olması gereken yerde.
Anlaşıp gitmişlerdi topyekûn sözcükler.
Zaten anlaşabiliyorduk artık gözlerimizle.
Her şey demirdendi.
Kapı, pencere, bakışlar,
Aramalar ve vicdan…
Yalnızca camın ardından duyulan hislerdi,
Canlı olan.
Özlemdi, hasretti.
Duymak istemediğin bir sesle uyanıyorsun,
Demirden hayallerden.
Ne çabuk geçivermişti,
Aylardır hatta yıllardır hayalini kurduğum o an.
Ayrılıyoruz…
Kısacık bakışlardan ibaret kavuşmamızdan.
Hızlıca çıkıyorum demirlerin arasından.
Geç çıksam boğulacağım sanki,
Ya da hiç çıkamayacakmışım gibi.
Yalnız, tek başıma,
Yeniden gökyüzüne ulaşıyorum.
Seni ardımda bırakarak,
Ve aslında hep senle kalarak.
Gökyüzüne bir gün mutlaka,
Beraber ulaşmak umuduyla
Sevgilim…