ZEYNEP GÜLŞEN KIDAK
Gecenin bir yarısı, uykuda bedenler
Anasının koynundaydı bebeler
Ruhlar rüyayla meşgulken
En derininden
“Rabbim bu uğultu da ne?”
Şimşek mi çakıyor gökte yıldırım mı anne
“Yavrum!” diyen ses
“Annem! Anneem!” Cılız bir nefes
Kâbus bu
En dehşetlisinden
Yere göğe sığdıramadığımız arzular
Kırdığımız kalpler
İncittiğimiz yürekler
Ey hayat! Aramızdaki bağ
Pamuk ipliği mi
En incesinden, her an kopmayı bekleyen
Rabbim uyanayım, sussun sesler
Sakinleşsin yer
Heyhat ne kâbus ne hülya
Yalnızım, koyu karanlık
Dipsiz kuyu, üstü yığılı toprak
El hissiz, dil susmuş, idrak,
O da ne?
Ölüyor muyuz ne?
Söylesene anne
09.02.2023