İNKİSAR (*)

SÜLEYMAN ÇETİNOĞLU

-İlhamını ‘Yağmur’dan alan bir şiir denemesi-

Sevda! Sevdaya hasret gönülden sana sevdam düştü,
Sensiz, İblis at üstünde taht kurdu, ona endam düştü.

Cırtlak seslerle doldu vadiler, baykuşlara Nazan düştü.
Lal kesildi tüm diler, ötüşlerden bülbüllere hazan düştü.

Şarkılar bestesiz kaldı, sedalardan bize yalanlar düştü.
Bahçıvanlar sürgün edildi hep, gülistana talanlar düştü.

Tomurcuklara da kırağı vurup, harmanlar yele düştü.
Değerbilmezlerin elinde boğuldu, sefineler sele düştü.

Dertli dertli esti rüzgârlar, üstümüzden al güller düştü,
Sümbülden, leylaktan, nilüferden nasibe dikenler düştü.

Mecnunlar hep sevdaya daldı; vahalara, göllere düştü.
Püren kokan, gül kokan eller, serap dolu çöllere düştü.

Akıncılar esir olunca nefsine, şövalyeye rağbet düştü.
Serdarsız kaldı serhat boyları, tekfurlara zulmet düştü.

Akıncı atlarının şahlandığı yerden yollar düze düştü,
O zaferler efsanelerde kaldı, mevsimler güze düştü.

Selam ettik Tuna’ya, Volga’ya, eski illerden yas düştü.
Tar-u mâr edildi ecdat yadigârı, Frenklere raks düştü…

Oysa cihana sulh-u salah getirmek ereklere has düştü…
Berd-ü selam bekledi İbrahimler, yüreklere pas düştü.

Silinip gitti vatanın feryadı, kansız evlattan vefa düştü.
Çiğnetti ecdat diyarını, koca gök kubbeye cefa düştü.

Yağmalandı obalar, mezralara tuzak kuran ifrit düştü.
Kral tacı taktı başlarına bebeler, sultana nefret düştü.

‘Cemaat bekledikçe minberler’ yollar hep köşklere düştü.
Yolcusuz yollara; ot basmış, yosun tutmuş hanlar düştü.

Sena göç etti dudaklardan, lokmalardan bereket düştü;
Sessizler ordusunun rütbesiz eri serçeye hareket düştü.

Bulvarlar bir bir açıldı, metrolardan sırça saraylar düştü,
Arka sokaklarda kalan varoşlara pas tutmuş raylar düştü.

Her cihette bin keder gizli hudutlardan ipsiz ovalar düştü,
Açtıkça gizem dolu bahçelerden sahipsiz yuvalar düştü.

Analar, bacılar ekmeksiz kaldı; komşuya hamilik düştü.
Mal, mülk, servet emanet edildi; beylere haramilik düştü.

Güneşin ışığı aya vururken, sevgisiz yüreğe kor düştü.
Sevgiyi, yarenliği sende tanımak hayallerimde bir düştü.

Gömüldü maziye o; yıllar önce biten aşka sefahat düştü,
Şimdi o emaneti matemler sardı, âşıklara sefalet düştü.

Bir inkisar, inleme kaldı mızrapta; tellerden hasret düştü.
Gözyaşlarıyla daldık düşlere, mehtaplardan nusret düştü.

Kastlık esir alınca hep vicdanları, ağalara didişler düştü.
Mertlik bitti gayri, ahaliye ‘büsbütün sırıtmış dişler’ düştü.

O’nun huzurunda çöktük, hayallerden dize cennet düştü,
Ömür derman vermedi, vehimlerden bize de cinnet düştü.

1999

(*) Bu şiir 28 Şubat döneminde o dönemin sosyolojisini anlatmak üzere yazılmıştı. Anlamını ancak bugün bulduğunu düşünüyorum.