İBRAHİM TÜRKHAN
Maraş’tan bir haber geldi,
Dediler ki deprem oldu.
Keşke deprem olmasaydı,
İnsanlar enkazda kaldı!
AFAD gelip kurtarmıyor,
Neden yarayı sarmıyor?
Korkarım yüzbinler öldü,
Demeye dilim varmıyor!
Pazarcık, Afşin, Elbistan,
Yitti Cerit’te nice can.
Türkoğlu, Göksun, Andırın,
Ekinözü ve Nurhak’tan.
Geceleyin geldi deprem,
Söz yok ki hiç, tarif edem.
Derken öğlen tekrar geldi,
Viran oldu kıyım-köşem.
Sarsıntının şiddetine,
Can dayanmaz hiddetine.
Kaç gündür gaflete daldı,
Muhtaçken halk devletine.
Devlet Babanın şefkati,
Hemen sarmadı milleti.
Herkes bir yerinden çalmış,
Hazırlamış felaketi.
Antep, Hatay, Osmaniye,
Bekler yardım diye diye.
Feryatlar gökleri deldi,
Adıyaman’dan Besni’ye.
Nurdağ, Kilis, İskenderun,
Diyarbakır yaran derin.
Urfa, Adana ağlıyor,
Malatya’ya bir ses verin.
Enkazdan dağlar oluştu,
Yüreklere ateş düştü.
Öyle bir imtihan var ki,
Ruhlar sarsılarak pişti.
Yer yarıldı, kar saldırdı,
İnsanı şoka daldırdı.
Kimi ölü, kimi diri,
Derin uykudan kaldırdı.
Evlat, analar, babalar,
Tütmez ocaklar, sobalar.
Betondan mezara döndü,
Köyler, kentler, kasabalar.
Gece vakti birdenbire,
Zenginler döndü fakire,
İsimsiz, kefensiz canlar,
Topluca verildi yere.
O, Maraş, Maraş, Maraş,
Yüreğime attın ataş.
Öldü gitti bacı-gardaş,
O, Maraş, bittin Maraş!