BAHADIR ALİ MUTLU / HOLLANDA
İnsan başına ilk defa gelenin, yeni denediğinin acemisi oluyor. Ancak, bilinçli olarak çok defa test etmek kişiyi tecrübeli kılıyor. Yirmili yaşlarda anne baba olan ebeveynlerin bu konudaki tecrübesi, otuzunda kırkında olsa bile daha evvel bu tecrübeyi tatmamış kişilerde bulunmuyor. Üç tane kız çocuğu yetiştirmekle edindiğiniz tecrübe, bazen erkek çocuğunuzda yeterli gelmiyor. Hayatta öyle şeyler var ki görmek, okumak, bir başkasından duymak, teorik bilgi sahibi olmak o işi yapmada eksik kalıyor. İllaki damardan ilaç vermek gibi kalbinle hissedecek, aklınla düşünecek ve bizzat deneyimleyeceksin.
Yakın zamanda altmışlı yaşlarında bir akrabam, beklenmedik bir anda kocasını kaybetti. Kocası vefat edince hiç alışık olmadığı şekilde en basitinden fatura ödemeleri bile ona dağ gibi görünmüştü. Çünkü birlikteyken çoğu ailedeki iş bölümü gereği dışarı işlerini kocası görüyordu. Altmış yaşına rağmen bankaya gittiğinde ilk defa fatura ödemesi yapan bir gencin heyecanını ve tedirginliğini yaşamıştı.
Piyangodan para çıkan ve hayatında hiç o kadar parayı bir arada görmemiş, ileri yaşlardaki insanların nasıl bocaladığını defalarca görmüşsünüzdür. Anlatmaya çalıştığım, “Akıl yaşta değil baştadır” atasözünü doğrulamak veya “Çok gezen mi çok okuyan mı?” tartışmasına girmek değil. Demek istediğim, hayatın her anının bir okul gibi insana bir şeyler kattığı ve yaştan bağımsız başa gelen ve bilinçli çıkarımların gerçek öğrenmelere dönüştüğüdür.
Açıkçası bir yanım, hayati kayıpların ve sarsıcı başarısızlıkların önlenmesi adına “tecrübe şurubu gibi bir şey olsaydı, içince o olgunluğa birden erişilebilseydi ne iyi olurdu” diyor. Bir yanım da “acı veya tatlı her olayın her birey için yeniden yaşanması gerektiğini, her deneyimin her bireyde farklı çıktı verdiğini, bu yüzden buna değdiğini” söylüyor.