Büşra Günhan Ekinci / Fransa
.
Bilmem ki nerden başlamak lazım,
Konuşmak mı yoksa susmak mı lazım,
Yazma fikri gönlüme düştüğünden beri,
Duama dönüştüğünden beri,
Gönlümde her yaşadığım,
Gözümde yazı halinde okuduğumdan beri,
Anladım ki yazmak lazım.
.
Büyük yazarlar cahilliğini kabul ederek başlamışlar ya yolculuğa,
Gözlemlediklerini yazabildikçe bilgeleşmişler ya hani,
İşte benim yolum da istedim ki bu istikamette olsun.
Sonu bilgelik olur mu bilmem amma
Yolu bile öğreten olsun.
İlla afilli laflarla mı yol almak gerek,
Yoo benimki de geriye kalan kelimelerden olsun.
.
Yazdıklarım ilk okunuşta anlaşılmayıp düşündürsün mü?
Yoksa tek okunuşta
“İşte bu da benim gibi biri” mi dedirtsin okura?
Basit, anlaşılır, sıradan, olağan olup rahatlatmalı,
Merhem olmalı tüm sözcükler.
.
İşin bencesi bu olunca
Varsın densin ki “Bu muydu diyecekleri?”
Benim gayem;
Bana bunu dert gibi hissettirip “yazmak lazım” dedirten Rabbin,
Yazdırdıklarıyla, beni bana benimle anlatmasını dilemek.
Hâl böyle olunca yazmak gerekmez mi a dostlar?
Son satırınıza cevapla başlayayım: “Evet yazmamız lâzım sevgili yazar dost”
Günlük dili ve istediği üslubu bir şiirde hem de poetika şeklinde bu kadar mı güzel kullanır bir insan?
Tebrikler…
Yazmaya devam etmeniz lâzım📝