MUSTAFA CEYLANHAN
Biçarem yıkılmış, hiç yok ki hali,
Ne etsen çaresiz, bitmiş mecâli,
İstersen baştan al, unuttur eceli,
Sinesinde ölmüş çoktan yüreği,
Abı Kevser’le yıkasanda ısınmayacak!
Şemsi getirsen, yaşlı gözlerine,
Volkanlar püskürtsen ümitlerine,
Dünyayı verseniz dahi kendisine,
Soğumuş bir kere, tekrar ısınmayacak!
Maziyi yeniden çekip getirin,
İstikbâli de ona hediye edin,
Yetmedi, onunla ağlayıp onunla gülün,
Soğuttunuz bir kere, artık ısınmayacak!
Merhameti yol yapsanız da önüne,
Girememişsiniz ki vaktinde gönlüne,
Karlar altında kalmış, o biçare güle,
Ne etseniz faydasız, bir daha ısınmayacak!
Ve nice Yusuflar,
Nuh misali, son gemiyi inşa edip durdu,
Cehaleti, ilmiyle edebiyle sizin için vurdu,
İyilik adına yaşar, yaşarken her şeyinizi korurdu,
Batırdınız bir kere, volkanlar akıtsanız da ısınmayacak(lar)!
Ey zalimler;
Seller, musibetler kötü akıbetler bekleyin,
Beklerken de yeni yeni zulümleri ekleyin,
Şu son asrın ki son günlerinde zevklenin,
Yer ve gök soğudu sizlere, bir daha ısınmayacak!