SÜLEYMAN ÇETİNOĞLU
Sayısız ipliğin dokunduğu bir kumaştır kader terzim! Yamacı!
Tek başına çıkamadığım mazi yokuşunun tozlanmış yamacı.
Araya girer mesafeler, şahsiyet yetimliği, hakikatin bulamacı.
Yar da bir yara da Yaradan’a. Özgür irademiz, arzımız bizim.
Okunası kitaplar okurduk; kimi Goethe’den, kimisi Yavuz’dan.
Kim kimin güdümünde ise, üfürükten metinler aynı havuzdan.
Biz kendi akıbetimize bakalım! Gerisi diplomasız kılavuzdan.
Dört başı mamur anlamak için daldık. Bu işler farzımız bizim.
Bir soğan gibi soydukça altından söküldü dünyevi rütbelerim.
Hercümerç oldu hayatlar, akabinde tarumar oldu cümlelerim.
Bitimsizce döner varlık çarkı, alın terimin bin beterini belerim.
Çorak bir kültürün insanıyız biz; acılar, avcılar şarjımız bizim.
Algıdan, olgulardan pranga vurmuşlar güruha soykırım düştü.
Bu kadar satılık ruhun olduğu bir ülkeden nasibe kırım düştü.
Yatsısını bile bekleyemeyen iftiralardan ruha haykırım düştü.
Kubbelerde habbeler, sancı mahsulü her inci harcımız bizim.
Alın terimizle kurup büyüttüğümüz onca kurumlarda yetimiz.
Cımbızla çekip aldığınız bir cümlecik yorumlarda akıbetimiz.
Acılar toplumu, dümenli ve dumanlı durumlar da vaziyetimiz.
Çelikleşir iradeler imtihan potalarında, yaşam tarzımız bizim.
Bir ruh hali değil ihanet, karakterinin dökülüş biçimi nefesine.
Bayram filan kalmaz dimağınızda, argümanları aşk kafesine.
Kalbimin en güzel odacığında biter bu ter bayramın arifesine.
Allah vergisi kabiliyetten, hasendir borcumuz, karzımız bizim.
Körkütük aşkın hikâyesi değil, bir sevda meselesi, mütalaası.
Karnımızdaki çocuğa kadar bir radar, bir basiretin manivelası.
Bütün cilveleriyle renkler, çuvala sığmayan mızraklarsa âlâsı.
İnsanların mezar taşlarına kazıdıklarıdır itibar, marjımız bizim.