SÜLEYMAN ÇETİNOĞLU
Yaşamak, tek başına yaşamak gibi… İşte itiraflarım;
Isırgan otlarının arasında güller gibiydi taraftarlarım.
Bana zorbalık etmez sözcükler dört mevsim ayazda,
Beni izleyen donmuş heykel gibi kitap dolu raflarım.
Yüreğimin yerinden atması, donmamış vicdan sesidir.
Sözlerimdeki kelimeler, nağmelerin geçici kisvesidir.
Pistler boşalırsa içeride kalsın o sıkılgan gerçeklerim;
Ten kafesinden kalbe bakan seher vaktinin hevesidir.
İtaat edeninden işgal edenine herkeste feryâd olmuş.
Feryat, duyarlı kulakların güzel ahengine yâd olmuş.
Kibirler savcı olmuş, yalanlarsa yargıç derin bir hazla,
İfadelerim, hoplayan yüreğimin mihengine ad olmuş.
Alınyazısının şuuru barınsa da; iç dünyam bulanmış,
Düşünceler uyutmaz beni bir türlü, beynim sulanmış.
Diller tersine dönmüş, okyanus ötesi öyküleri eklerim
Korkunçluğun zirvelerine dayanırım; uç uca ulanmış.
Her ufkun seması var; münasip sakinleri her semanın,
Gözlerime kilitlediğin, o kehribar gözlerindeki simanın
Sürgünde üşüştükçe çakallar, sürgün verir çiçeklerim.
Geceleri takip eden fecir gibi tecelliler, İlahî temanın.
Ölümün kaçınılmaz yakınlığı kaplar o dedeleri, ebeleri,
Güçlü tiksinme duygusu sarmış artık gebeleri, bebeleri.
Hangi bacaya ot tıkamış, hangi tavuğa ‘kişt!’ demişiz?
“Kalplerini kasvette bıraktık…” sonundaki mertebeleri. (1)
Hayat kendisi bir uçurum, hecelere basar savunurum,
Her şey ölmüş sade kötülük kalmış içimde ve onurum.
Nerede o eski ayanlık? Birlikte bağrışırdık dört yıldır?
Ölümün taş kesilmiş görkemliğini düşünür, avunurum.
(1) Maide, 13