Süleyman ÇETİNOĞLU
Ne mektuplar yazarım Efendimin Faran dağlarına acele acele.
Zulmeti sinmiş kararmış kuvvetin mektuplara, gel sen hecele!
Daha da zor, girân geliyor kardeşin ettikleri kâfirin yaptığından.
Ey Zalim! Minik bedenler ödüyor bedelleri, bir de sen gecele!
Hapishane kuyusunda kaçınılmaz sona bıraktım ötemi berimi.
Beli bükülmüş ihtiyarların gayret kalemiyle yazılmış her terimi.
Nice şeyler keşfettik farkında olmadığımız öbür yandan ferimi.
“Kırıntıya hürmeti olmayan, ne bilsin kuşun kalbini?” (1) kaderimi
Hanginizin tavuğuna, kişt! Hanginizin mahremine, hişt! dedik?
Bürokratik yıllarımda laf değil hep değer üretmeyi benimsedik.
Randevusuz gelen dertlermiş meğer şimdilerde gelen dertler,
Anadolu irfanı gereği böyle, dandik günlerde haram yemedik.
Dünü öyle, günü böyle görüp zulme payanda olmuş darbesine
“Terörist” olma potansiyelindeymiş insan, ninesinden bebesine.
Biner biner alıp insanları, bir de alnına “terörist” damgası vurup
İnlemeyen kalmadı cenderesinde gürültülü, patırtılı arbedesine.
Tecavüzcüsünü davulla karşılayan bir millet ne anlar niyazdan?
Kalpler asıl işini yapamaz hâle gelince çıkarabilirdik enkazdan.
Dayağını yiyoruz şimdi doğrularımızın utanç verici sessizlikte,
Çok ağır döner, lakin çok ince öğütür kader değirmeni yazdan.
Düğüm düğüm yığılmış problemlerin zulmetleriyle bizi sarsalar.
Kıvamlarını sahabenin mayasına borçlu zihinlerle bir karsalar.
Bir destandır bu, bir gün filmleri yapılacak, dizileri de çekilecek.
Zulüm değirmenine su taşıyana kalmaz dönüm dönüm arsalar.
(1)Özdemir Asaf