GÜLŞEN ZEYNEP
Ay ışığında
Ayandır duygular
Med-cezir ruhum
Ahvâlim pek yaman
Savruluyorum
Korkuyorum
Al al yaralarım
Umuda yapışıyorum
Arıyorum yıldızların şavkını
Güneşin neşvesini
Deryanın haşmetini
Hani yıldızlar
Hangi karanlığın koynunda uyumakta
Hani gidip gelen dalgalar
Hani suyun şifa veren sesi
Dalgaların örttüğü inceden ince kumlar
Çekilin hele üstümden
Ortaya çıksın tortular
Dökülsün, saçılsın
Cinnet mustatili duygular
Gecenin zulmetine inat
Neredesiniz ey yıldızlar
Ateş alsın kandilleriniz
Işık saçın
Süzülün hüzme hüzme
Dokunun gönüllere
Çiçeklerin cıvıl cıvıl renklerini
Denizin heyecanını sevincini
Yüce dağları
Vuslatın muştusunu
Serin önlerine
Mırıldanın aşk nağmelerini
Heykelleşmiş kalplerin
Pörsümüş canların
Fısıldayın kulağına
En derininden
En içlisini
Yakamoz misali
Işıltılı yalanların süsü
Çıkarın maskeleri
Gerçek yüzünüzü
Gösterin
Yola düşsün elif gibi
Dimdik doğrular
Aka çıksın mazlumlar
Köpük köpük
Dalgalar vursun
Ruhsuz ruhların yüzüne
Temizlesin düşlerin kasvetini
Yeşersin hayaller
Rengarenk çiçeklerle
Bezensin âlem
Allar, morlar, bulut misali aklar
Mavinin tonlarında
Uçuşsun hüzün rengi yapraklar
Gökkuşağının alacası sarsın
Sarmalasın
Güneş ışıldasın
Yansın alev alev
Ay’ın kararsızlığına inat
Kucaklasın… Isınsın elvan elvan
Üşüyen nefesler, tükenmiş ruhlar…