GÜLCAN ÇAKIR
“Seni seviyorum!” dedi adam
Tüm samimiyetiyle nefesiyle
Güven veren sesiyle
“Benim etrafım dağlarla çevrili
Yollarım dikenli!” dedi kadın
“Ama kalbim hep senli!” diye geçirdi içinden. Dağlardan sesi geldi bu feryadın
“Olsun
Seni seviyorum!” dedi adam.
İçinde bin bir keder bin bir gam
“Aşabilir misin dağları
Geçebilir misin dikenli yolları
Yorulur da vazgeçer misin?” dedi kadın
Gözlerini sevdiğinin g’özüne sabitledi adam
Sevgisiyle ılık ılık b’aktı b’aktı
G’özünden kalbine doldu sevdiğinin
Dudaklarında içten bir gülümseme belirdi
“Ben yıllardır seviyorum seni
Hiç vazgeçmedim ki!” deyiverdi
“Bu sevda zor
İkimizi de yakar alevi!” dedi kadın
“Uzak dur, kırılır kolun kanadın!”
“Kalbim aşkınla alev alev
Seni seviyorum!” dedi adam
“Elimi uzatsam dokunacak kadar yakınımda
Ulaşamayacağım kadar uzaktasın
Kavuşmak bize t’uzak!” dedi kadın
“Korkma
Uzat elini tut ellerimi
Ben buradayım
Birlikte aşalım engelleri t’uzakları
Seni seviyorum!” dedi adam
“Peki.” dedi
Kalbinden g’özüne yansıyan gülümsemesiyle
“Ben de seni seviyorum!” dedi kadın cennetten kopup gelen sesiyle
İlk ve son defa tutuştular el ele
Birlikte yürüdüler meçhule
Bu dünyada olmasa da
Artık sonsuza kadar birlikteydiler
Her şey boştu artık her şey nafile