Zeynep HAFA / Hollanda
(Mehmet Akif’in “Umar mıydın?” şiirine nazire olarak…)
Bulunmaz bir tane olsun Hakk’ı haykıran bu vatanda.
Bu ne korku, mü’minim diyen kalplerde Allah’tan maada?
Umar mıydın ki, efsaneleriyle büyüdüğün cedd-i meşhûrun
Bir mezalim dalgasına böyle râm oluşunu?
Umar mıydın ki; yardım bekleyip durdukça mazlûmîn,
Gözler kapanıp, kulaklar tıkansın, hakkındır densin?
Umar mıydın; onca emek, onca iyilik, onca çile…
Bir tîğ-ı ağyârın eliyle dönüşsün küle?
Umar mıydın; o emek emek diktiğin bina,
Verilsin üç beş harâmînin eliyle ziyana?
Gör, insanoğlunun nasıl çiğ süt emdiğini!
Yıllardır verdiğini bir anda hiç ettiğini.
Yer, gök, dağ… Topyekûn manzara mâtem.
Bütün rüyâlar kâbusa döndü o dem.
Ne hüsrândır ki, geriye kaldı hep mü’min enkâzı.
O bağrından iman, İslâm fışkıran iklim-i feyyâzı.
Gezerken bir müfterî, dolambaz, maskeli münker,
Bir tane de ehl-i insaf çıkmaz ki, ürker.
Yıllardır bir alçak zulme miskin inkiyâdından,
Silinmiş dilsiz şeytanlık artık ism-i yâdından.
İnsanlık tükenmiş, öyle zulüm ki her yerde.
İnsafsızlıkları örtmüşler, görünmesin perde perde.
Vefâ yok, ahde hürmet hiç, ihanet içindeler emanete.
Pişmanlık râyiç, döneklik mültezem, suçsuzlardır içerde.
Yürekler merhametsiz, iftiralar mesnetsiz, vicdanlar lâl,
Ganimetmiş gibi paylaşanlara sanki her şey helâl.
Akıl almaz Yâ Rab! Ne büyük tuzak kurulmuş.
Ne vefâ kalmış, ne sadâkat, hepsi serâb olmuş.
Zulüm arşa çıksın da, sussun diğer mü’minler,
Gerçi Yusuf’ u da kuyuya atan hep ağabeyler.
Sen, ey bîçâre muhayyer kalmış kardeş!
Bil ki yok dünyada bu zulme bir eş.
Eğer hâlâ intibâha gelmezse rûhun,
Korkarım Rabbimin gayreti ayırmaz mâsumun.
O zaman hep beraber ağlarız da kalkmaz belâ,
Dua, ızdırap, yakarış başka yol yok kula.
Ağlayın! Su yükselsin, derhal iner rahmet.
Nasıl hâsir kalır Rabb’e sığınan ümmet.
İlâhî ! Bir Kerîm el yok mu? Tutsun da,
Çıkarsın bu zulmetten, bu mâsumları da…